|
"Voor een rijksdaalder kun je meedoen," riep Joeri Bierings. Doellanden op eieren. Heel toepasselijk. Geen fel gekleurde paaseieren. Nee, spierwit en vers onder de kip vandaan. De winnaar van de wedstrijd kon aanspraak maken op de pot, of niet. Afhankelijk van de interpretatie van het ruim opgestelde reglement. Meestal werd die vlieger als winnaar gekozen die zich bereid verklaarde de pot om te zetten in een rondje in het clubhuis. Leuk en leerzaam voor alle partijen. Vliegers worden met de neus op de feiten gedrukt en demonstreren dat veelvuldig oefenen in doellanden geen overbodige luxe is.
Op het veld lag een grote lap, met daarop in het midden het ei. Zo dicht mogelijk bij het ei landen leverde de pot op. Of, zoals gezegd, niet. "Nee Joeri, we gaan overland met de Ka-7." Het weer leek beter dan de verwachting. De kans op een voltooide vlucht was niet zo groot. Het zou wel een buitenlanding worden. Misschien een nieuw avontuur. Helaas, de verwachting had gewonnen. Na een uur ploeteren vlogen we laag bij het vliegveld. De hoogtemeter nodigde ons langzaam maar zeker uit voor de landing. We besloten dit te doen bij de hangar. Maar eerst zouden we in de aanval gaan op het ei. "Joeri, we willen toch meedoen," riepen we over de radio. "Geen probleem, het kost een riks."
Met verhoogde snelheid doken we op de landingslap af. Op enkele centimeters hoogte scheerden we over grond. "Dit wordt niks," hoorden we over de radio. De lap verdween onder de neus van de Ka-7. Een korte ruk aan de kleppen. Direct raakte het wiel de grond. Kleppen in, klimmen, extra snelheid eruit en even later stonden we stil voor de hangar. Joeri kwam aanrijden. "Ik snap er geen %$&%#"# van, het ei is weg," riep Joeri. Naast de behendigheid in het opstellen van flexibele reglementen, is hij ook nog zeer kundig in het verspreiden van allerlei krachttermen. We onderzochten de romp. Geen eiwit of geel te zien. Ook niet in de wielkast. Onbegrijpelijk. "Nogmaals, ik snap er geen "$#!$%&?!!%&$.. van." Een nog krachtiger term ontsnapte Joeri, nadat we er zeker van waren dat het ei noch in, noch onder de kist zat. We liepen de weg terug naar de landingslap. Nog steeds geen ei. Nergens te vinden. "Kom op met je rijksdaalder. Al is het alleen maar voor het verdwenen ei." "Joeri, maken we ook nog kans op de pot ook al is het ei weg?" vroeg ik. "Je kent de reglementen toch." Ik zag hem glimlachen. In het clubhuis bleek dat we gewonnen hadden. En we gaven een rondje.
Vele weken later had ik steeds als ik kwam landen het gevoel dat ik werd bespied. Iedereen kent dat gevoel wel. Je voelt het op je rug. Je draait snel om. En ja hoor. Daar zit iemand naar je te loeren. Ik voelde het nadrukkelijk Maar waar ik ook keek, niemand te ontdekken. Alleen een vogel op een paal aan de rand van het veld. Een vogel met een fel rode snavel? Was het een vergissing? Was het een spookvogel? Was het een droom? Zag ik het goed? Waren de vleugeltippen van de vogel ook rood? Vreemd. De vogel vloog op. Klapwiekend. Een lokroep. Een krijsend geluid. De stem van Joeri? Zag ik een rode staart? De vogel vloog hoger en hoger. Wat was het geheim? Het verdwenen ei????!!!! Ik keek de vogel na. Duidelijk zag ik het silhouet van de Ka-7. Het werd kleiner en kleiner. Roerloos bleef ik kijken, zelfs toen ik niets meer zag.
|
