Im Himmel

Eind jaren zeventig had IBM een rijk verenigingsleven. Allerlei clubs konden plukken uit een subsidiepot. Zo ook de zweefvliegers. Gering in aantal, maar creatief. Een Engelsman die dit vak echt verstond had er, met een aantal zweefvlieg maatjes, een kunststof eenzitter aan over gehouden. Hij was dan ook de bedenker van het "IBM Gliding Event Europe". Jaarlijks kwamen zweefvliegers uit Engeland, Duitsland, België en Nederland bijeen. We hadden al gevlogen op Rheinermark in Duitsland en op Terlet. Dit keer bevonden we ons op het vliegveld St. Hubert en was België gastland.

Het was de laatste dag van onze vliegweek. Het zag er naar uit dat het een wedstrijddag zou worden. 3/8 Cumulus. Matige wind uit het zuiden. In het kader van de verbroedering vlogen we in de tweezitters met elkaar. Vandaag had ene Sylvia mij als vlieger uitgekozen. Of was het andersom? Sylvia was een mooie Duitse meid die een IBM’er aan de haak had geslagen. En als ik zeg mooi, dan is dat ook zo. Vakwerk van de Schepper zal ik maar zeggen. Zij was jong en werkte als verkoopster in een muziekwinkel. Zij had zeker niet misstaan als hoezenpoes. En wij gingen samen vliegen.

De lage wolkenbasis gooide roet in het eten. Geen wedstrijd. Om twee uur nog maar amper 900 meter. Trek daar de Ardennen van af en je houdt zo’n 500 meter over. Dan maar een lokale vlucht. De groet "Viel Spass" verstomde onder de vleugel van de Ka-7 toen we opstegen. Redelijke thermiek. Een uur lang vlogen we bij het veld. Heel langzaam steeg de wolkenbasis. Al cirkelend dreven we met de wind mee en St. Hubert verdween in de verte.Een mooie streek lag onder ons. Groen beboste heuvels. Idyllische dorpjes, verstopt in een glooiend landschap, langs slingerende riviertjes. Prachtig. Op de vraag wat Sylvia ervan vond, riep ze: "Ich fühl mich wie im Himmel". Allemachtig, in de hemel. Dat zou me nog wat worden. Op dat moment wist ik echter nog niet dat later die dag onze vriendschap een behoorlijke deuk zou oplopen.

De bovenbewolking nam toe. De thermiek doofde uit. Op zo’n 50 kilometer van St. Hubert stond de Ka-7 buitenlanding nummer 22 te wachten. "Voor ons ligt Vielsalm, daar gaan we landen." "Wat leuk, gaan we ook nog vissen?" Ik liet haar zo wijs als ze was en concentreerde me op de landing. Een landing in de Ardennen vereist aandacht. Een groot weiland lag voor ons. De landing werd beloond met een dikke zoen en bijbehorende knuffel. "Im Himmel," schoot me te binnen.Meer dan enkele tientallen koeien in het weiland naast het onze was er niet te bekennen. Wat verder langs een weg stonden enkele huizen. Samen liepen we er al babbelend naar toe. Voor het eerste huis stond een vrouwtje. Landelijk gekleed, met een grote schort voor. We vroegen of we mochten bellen naar St. Hubert. Bij de eerste Duitse woorden van Sylvia veerde het vrouwtje op. "Ik kom ook uit Duitsland," riep ze, zichtbaar verheugd dat ze haar landstaal weer kon gebruiken. Na de oorlog was ze getrouwd met een militair die de veldslagen in de Ardennen had weten te overleven. Nog niet zolang geleden was hij gestorven en zij leefde nu alleen in haar huisje. In een omgeving die haar links liet liggen. Vanwege het verleden. En vandaag was een stukje geluk uit de hemel komen vallen. Haar vraag "Wilt u iets drinken?" ging gepaard met een nauwelijks merkbare buiging. "Kont in de boter." Dat was wel duidelijk. De vrouwen keuvelden wat af. "Jullie zouden mij een groot plezier doen door ook wat te eten." We konden niet weigeren, na de gebruikelijke teksten van doe geen moeite en zo. Eerst nog een drankje en het vrouwtje verdween in de keuken.

Misschien was ze bang dat we hem zouden smeren. Het vrouwtje controleerde regelmatig of we nog voor het huis zaten, bood iets te drinken aan en verdween dan weer. "Wilt u aan tafel komen alstublieft." Het vrouwtje had een nieuwe schort om en boog vriendelijk voorover. Aan tafel?! Wat krijgen we nou? Een lekkere boterham op de bank voor de deur had ik verwacht. Maar nee, binnen stond een tafel gedekt. Feestelijk. Met brandende kaarsen, mooie glazen en een fles wijn. Op een stoel lag een stofdoek. Ons bezoek was nog een snelle poetsbeurt waard geweest. Het vrouwtje kreeg een kleur. Snel stak ze de doek in haar schort. Op de kast stonden herinneringen uit het verleden. Trots vertelde ze over haar man en de kinderen.
Er was gedekt voor twee personen. Nee, het was niet de bedoeling dat zij mee zou eten. "Ik verheug me erop jullie samen te kunnen laten genieten." zei ze. Wie had dit ooit kunnen dromen. Een Nederlandse zweefvlieger aan tafel met een mooi Duits mokkel in een vreemd huisje in de Belgische Ardennen, waar onze gastvrouw geen Frans, maar Duits sprak. Geen lezer zal bedenken dat ik dit ooit uit mijn duim heb gezogen.

Ze had meer dan haar uiterste best gedaan. De wijn werd ingeschonken, we moesten klinken. Een voortreffelijke maaltijd. Lekkere soep, een hoofdgerecht met vlees, diverse groenten en nog een toetje toe. En steeds had het vrouwtje, na het serveren van een gerecht, zich schielijk teruggetrokken in de keuken. De wijn maakte ons vrolijk. Het tafereel had ongetwijfeld jaloerse blikken opgeleverd bij Anneke en de vriend van Sylvia.

Koffie zou worden geserveerd op de bank voor het huis. Ik liep naar buiten en keek naar de Ka-7. De kist stond niet langer alleen. Er omheen stonden tientallen koeien. Een vloek, en zo hard als ik kon liep ik naar het weiland, het vrouwtje met de koffie achterlatend. Ik had ooit gelezen over een Ka-6 van een Fransman, die na een grondige inspectie van koeien als verloren kon worden beschouwd. George Schuit had eens zijn vliegtuig aangetroffen met diepe krassen in de vleugels. Het zag ernaar uit dat nu de Ka-7 aan de beurt was. Die gedachten alleen al deden me nog harder rennen.

Tussen beide weilanden ontbrak een gedeelte van de afrastering. De koeien hadden besloten tussen het grazen en herkauwen een bezoek te brengen aan de vreemde vogel. Toen ik de Ka-7 bereikt had stonden de beesten er omheen te loeren. De kist was onberoerd. Gelukkig. Ik vond een stok. Dansend en schreeuwend als een Indiaan probeerde ik de beesten terug te drijven. Dat viel niet mee. Had ik ze voor de kist terug gedreven, dan rukten ze aan de achterkant weer op. Één koe was met geen mogelijkheid te verdrijven en bleef dreigend staan. Ik zag een pluim onder zijn buik. Verrek, een stier. Ook dat nog. Ik bleef dansen en schreeuwen en hoopte dat de stier al zijn energie van die dag al geschonken had aan zijn meisjes. Ik hoorde Sylvia. Lachend stond ze achter de draad. Mijn vertoning was zeker grappig. Ik werd boos. "Scheisse," schreeuwde ik, "doe ook iets". Ze bedaarde niet. Woede en zorg gingen door mij heen. Toen ontstond de deuk waarover ik in het begin van dit verhaal schreef.

De ophaalwagen met Anneke en Flip reed het weiland in. Verrast door weer een onderbreking in hun eentonige bestaan draafden de koeien naar hun nieuwe uitdaging. Een verlokkende grasgroene auto met gele aanhanger. In een mum van tijd was de auto onzichtbaar, omringd door alle koeien. En weer de dans van de Indiaan. De koeien waren niet weg te slaan bij de auto. Deze begon zachtjes te wiebelen onder druk van de lijven. Likkende tongen kwijlden de hele auto onder. Verschrikt zaten Anneke en Flip in de auto. Hun ogen zo groot als die van de koeien. "Nooit meer tong op mijn bord, bah, ik heb er genoeg gezien." zou Flip later zeggen. Achter me hoorde ik Sylvia weer lachen. De deuk werd groter.

Wat ik ook probeerde, ik was er niet tegen opgewassen. Een catastrofe stond ons te wachten. De boer kwam het veld op. Hij floot op zijn vingers. Zijn hondje begreep hem meteen. Werk aan de winkel. Al blaffend en bijtend dreef het hondje de koeien in een hoek van het weiland. Zelfs de stier volgde gedwee. De dreiging was voorbij. Wat mij niet lukte, kreeg het hondje binnen twee minuten voor elkaar.

Nog een pilsje bij het afscheid van het eenzame vrouwtje. Een afscheid alsof we elkaar al jaren kenden. We zwaaiden naar haar terwijl we wegreden. Zij zwaaide terug. Aan de overkant van de straat liep een hondje trots en blij door de berm.

Zie ook "Nieuwsgierig naar andere verhalen" en zet je op de mailing lijst
.