|
Al vele jaren nemen we daar deel aan de "Coupe d'Europe des Planeurs Biplaces". Een vriendschappelijke wedstrijd voor tweezitters. Met deelnemers uit Zwitserland, Duitsland, Engeland en Frankrijk. In 2001 waren de buitenlandse vliegers in de meerderheid op een totaal van 21 deelnemers. Naast onze Ka-7 vloog ook de PH-271 van de Kennemer mee. De rest was plastic. Een enkele ASK 21, het overige geweld in de vorm van onder andere ASH's, Duo Discussen, Janussen en DG's.
"Komplimens wis yoer treehundrud fleit todee. Did joe zee ze rezult en dee points of ouwer ashasj Snurri?" vroeg iemand achter mij. Ik keek om. In plaats van de politieagent uit de komische serie "Allo Allo", wiens stem ik duidelijk dacht te herkennen, zag ik Jerôme Aygat uit Toulouse. Een aardige vent met het uiterlijk van een gemoedelijke wijnboer waarmee het goed glas heffen is. Hij vloog samen met zijn vrouw Emmanuelle in een ashasj. Een ASH dus. We hadden de laatste wedstrijddag achter de rug en de einduitslag was zojuist opgehangen in de hangar. Een drukte van jewelste. "Merduh, voes avee volee avek votruh ashasj luh zinkiaime plas duh notruh cassette, Jerôme." Ook ik zou kunnen optreden als verknipte gendarme in een Franse serie. Mijn maten Ad van der Velden en Arjan Voogt bogen zich ver naar voren. "Met één punt!" riep Ad vol verbazing en ongeloof, "Met één punt. Merduh. Met één punt! Een plaats gezakt."
De ochtend van de laatste vliegdag stonden we nog op de vijfde plaats. We hadden besloten voor een retour van 300 kilometer. Dan moeten ASH's meer dan 500 kilometer vliegen. Dit zit hen in het verschil van de glijhoek. Ruwweg 29. Ruim negenduizend gulden per punt. Een verschil tussen de vliegtuigen van meer dan twee en een halve ton. Alleen met een geheim recept valt er met een Ka-7 wat te winnen. En dat is het aardige van de wedstrijd. Het zit hem in het opdrachten systeem. Deelnemers kunnen uit een lijst met driehoeken en retourvluchten willekeurig kiezen tussen 102 en 1046 kilometer. Bij de kortste vlucht zie je bij goed zicht Poitiers steeds liggen. Vlieg je de langste afstand dan heb je wel op een dag de Puy de Dome bij Clermont Ferrand en verder Chateaubriand aangedaan. Per dag mogen meer opdrachten worden gevlogen. Een opdracht die vooraf wordt ingediend en afgetekend geeft bij het voltooien ervan extra punten. Afwijken van de opdracht gedurende de vlucht mag, maar kost punten Een deelnemer moet minimaal 30 kilometer afstand vliegen om voor punten in aanmerking te komen. En die 30 km afstand geldt ook voor de gevlogen benen. Tot slot worden de behaalde punten vermenigvuldigd met de handicapfactor van de betreffende kist. Een vlucht met de Ka 7 van 300 kilometer en die van een ASH met 540 kilometer leveren een gelijk aantal punten op. Jerôme had 600 kilometer gevlogen. De wedstrijd wordt nog extra spannend en levendig omdat men van elkaar niet weet welke opdracht wordt gevlogen. Een handvol deelnemers komt om te winnen. De rest vliegt gemoedelijk. Voor de lol en de sfeer. Sneeky gedrag en spioneren komt voor onder de bekergieren. Zij houden elkaar in de gaten. Wij schroomden niet kinderen, gewapend met babyfoons, op pad te sturen om de geheimen van de rivalen te ontfutselen.
Overlandvliegen geeft een extra dimensie aan het zweven. Meedoen aan een wedstrijd geeft net weer dat ene beetje meer. Vooral met een Ka-7 tussen al dat plastic is leuk. Het zit hem niet in het vliegtuig. Het zit hem ook niet in de vliegers. Nee, het zit hem in de combinatie. Hier het recept. Gooi de Ka-7, de glijhoek, de tactiek, het weer van de dag, meteokennis, de vliegervaring en overlandervaring rustig op de startplaats. Roer dit geheel goed door elkaar. Er ontstaat een wedstrijdmengsel. Voeg een snuifje guts en een handvol geluk toe. Kook dit alles tot moes. Voorkom oververhitting. Blus het tenslotte af met een flinke hoeveelheid humor. Klaar voor de strijd.
De wedstrijdleiding en briefings zijn goed in Poitiers. Meteo-France doet dagelijks haar best. Helaas verliep niet elke dag zoals uitvoerig werd verteld. Soms was het weer beter dan voorspeld. Vaak niet. Op één dag zou het om vier uur zwaar bewolkt worden. Er naderde een front. Bliksem, donder, hagel en rafales (Frans voor rukwinden) zouden de dag komen verpesten. Sluit de hangardeuren. Timmer de haringen diep in de grond op de camping. Ruim de partytenten op. Afijn.................om vier uur die middag was het stralend weer. Als in een droom. Wolkenbasis 2000 meter. En thermiek waarbij zelfs de hangardeuren hadden kunnen blijven hangen. Wij stonden aan de grond, plukten wat zonnebloemen voor de volgende dag, een spottend eerbetoon aan een vrijwel ontroostbare meteoman. Nee, geef ons dan maar madame Voilà. Een deskundige meteorin zogezegd. Voilà. Met een goed inzicht. Voilà. Die dat goede inzicht koppelde aan een juiste dosis optimisme. Voilà. Ze heette Christine, maar omdat ze na elke zin.....................noemden we haar. Voilà.
Harde wind is funest voor de Ka-7. Zeker tegenwind. Als het hard waait zit er niets anders op dan een opdracht te kiezen met de wind mee. Soms was het al moeilijk genoeg 30 kilometer te vliegen en voor punten in aanmerking te komen. Zoals op een dag met een retour van 300 kilometer. Het eerste been met meewind ging nog wel. Behalve bij het beroemde Château Chambord. Een aparte vorm van toerisme als je op tweehonderdtwintig meter vanuit een zweefkist in een turbulente bel het kasteel kunt bewonderen. Het lukte hoogte te winnen. De echte ellende begon pas goed na het keerpunt. Eén foto van een keerpunt is voldoende. Wij hadden er wel vier kunnen maken. Steeds waaiden we terug en zaten we weer boven het station van Mer. Na ruim anderhalf uur zwoegen hadden we vijfentwintig kilometer afgelegd. Met de fiets waren we sneller geweest. Hoogte vierhonderd meter. God zegen de greep. Rechtuit. Plots zagen we een vliegveldje voor ons liggen. Er stonden twee ultralights. In de final passeerden we de 30 kilometer. "Eenendertig kilometer" riep Ad toen we bijna stil stonden, helemaal aan het einde van het veld. Toch nog punten. Het zou niet genoeg zijn. We keken omhoog. In de verte mooie wolken richting Poitiers.
 We besloten onze tactiek te veranderen. Bij harde wind geen retouren, maar driehoeken vliegen. Honderd kilometer rugwind, honderd kilometer dwarswind en honderd kilometer God zegen de greep. Laat ik me beperken tot een verslag van een vlucht, waarbij we deze tactiek toepasten, en inzicht geven hoe het er in de Ka-7 aan toegaat. Hoewel er elke dag wel iets te beleven viel wil ik de leesbaarheid niet bederven door langdradig te worden. Toch wil u ik niet alles onthouden. Voor het gemak heb ik er wat wetenswaardigheden, belevenissen en grappen en grollen van de wedstrijd tussen gefoefeld.
"We gaan er tegenaan vandaag. De meteoman kan ons wat. Ik geloof hem niet. Vandaag komt onze kans. Vierhonderd kilometer. Wat vinden jullie daarvan. Als het lukt staan we bij de eerste drie. We hebben nog geen enkele dag op het schavot gestaan en toch mooie vluchten gemaakt. Afgelopen jaren hebben we dagoverwinningen behaald. En dat moeten we weer eens meemaken." We stonden op de startplaats met een aantal deelnemers, waaronder enkele bekergieren. Nogmaals riep ik op luide toon: "Vandaag is het de dag van de waarheid. Erop of eronder." De retoriek was niet van de lucht en had effect. Het waaide al flink en de wind zou nog toenemen. Ad had het opdrachtformulier met onze grootse plannen uit zijn handen laten glippen en holde er achteraan. Behulpzaam kregen we het vel terug, echter niet eerder dan dat er achteloos een blik op was geworpen. Geen commentaar. "Het werkt," zei ik tegen Arjan en Ad. "Had je dat gezicht gezien?" Nog vier minuten voor de eerste start. Ad hield twee formulieren stevig tegen elkaar, liet eenieder die dat wilde trots onze plannen zien. Ook de lieden die zich steeds in de buurt van de startbus ophielden. Het onderste formulier werd ingeleverd. Niemand wist van onze werkelijke plannen. We hadden er lol in, of waren we ook bekergieren? OK, een beetje dan.... De Great Race kon beginnen.
Amboise en Argenton hadden we als keerpunten gekozen. Ruim driehonderd kilometer vliegen. De meteoman had gelijk. De wolken groeiden hard en er verscheen afscherming. Moeizaam vlogen we met de wind mee. Arjan en ik. Samen met nog enkele plastic kisten. Niemand durfde hard te vliegen. We schoven van bel naar bel, samen met de concurrentie. We hadden er lol en zin in. Dit ging zo'n 30 kilometer. Toen ging de meteoman weer onderuit. Er kwam meer zon. Het leek alsof de ASH's en DUO's klimmend voor ons verdwenen. Dit keer hadden zij meer plezier van hun geld en verdwenen aan de horizon. Wij zakten, en zakten en naderden de 300 meter. Werk aan de winkel. Een tijd later kwam Amboise in zicht. Liggend in de schaduw. Doorvliegen en afwachten. We zagen ons al landen bij de Loire. Geluk lachte ons toe. Krachtige thermiek onder een donkere wolk. En daarna regen. Snel een foto van de brug over de Loire en wegwezen naar de zon. Het lukte.
"Texas" kwam in zicht. De bijnaam van de Fransen voor een immens gebied rondom Chateauroux, bekend om de goede thermiek. Een aaneenschakeling van grote krijtachtige landbouwvelden. Een blind paard zonder kleppen ziet hier nog kans ongedeerd te landen. De dwarswind dreef ons de TMA binnen van het grote vliegveld, waarop dagelijks geoefend wordt met onder andere Boeing 747's. We maakten kennis met Roger, de verkeersleider. Bij elk contact hoorden we alleen maar "Roger." Ook bij het afmelden. "Roger." Tijd om ons ook voor te stellen. "Roger, Arjan en Snoerie, au revoir."
Radiocontact met Ad bleef beperkt. Tot we hoorden dat sommige deelnemers in code hun positie doorgaven. De bekergieren, op jacht naar goud. Wij deden mee. Voor de grap. Op een vlucht naar Vierzon riepen we halverwege: "Nog twee zonnen te gaan." En later: "De zon is onder." De EZAC en Kennemer zagen er de lol van in. Zo hoorden we: "De rapen zijn gaar. Het ei is gekookt." "Het geld zit in de ton," riepen we bij het tweede keerpunt.
Alleen het vliegveld Argenton lag in de zon. Voor de rest één grote donkere plak. Onze vriend, de Ka-7, kon niet meer en gaf zich over aan de forse wind. Het plastic vloog door. Wij waren tevreden ook nadat de wind de lucht had schoon geblazen en het weer fantastisch werd. Echte vrienden zouden we nooit worden. Wij, met de Ka-7, en Aeolus de god van de wind.
|
