|
Eindhoven. Paaszaterdag 1979. Prima weer. Matige wind uit het oosten, 4/8 Cumulus. Basis boven 1200 meter. Na een vlucht van anderhalf uur met de PH-505 Standaard Libelle, waarvan ik mede eigenaar was, kon ik overstappen in onze Ka-7. Heinz Schlösser zat al klaar in de kist en vond het een goed idee naar Axel te vliegen. Een afstand van 105 kilometer. Met nog negen eigenaren in de Ka-7 was het niet moeilijk ophalers te vinden. Aad Korteland en Leo Nagelkerke zouden ons met de aanhanger volgen. Na 16 jaar, met een jaargemiddelde van meer dan 800 vluchten, begon de Ka-7 met de eigenaren aan nieuwe avonturen. Veel overlandvluchten waren er niet mee gevlogen Dat zou veranderen. Vliegers, ophalers en Ka-7 zagen het zitten.
Om zes uur werd geland op Axel. Kort erna verscheen de ophaalploeg op het veld. Prima geregeld.
Enthousiaste verhalen en allerlei plannen beloofden een mooie toekomst, die er zelf fantastisch uit ging zien na enkele pilsjes in het clubhuis. Het werd Leo teveel. Het was Pasen, hij was nuchter gebleven om te rijden en wilde naar huis. Na een voor Leo niet te winnen stemming werd besloten "nog eentje en we vertrekken."
"Goed gevlogen, de eerste dag met de Ka-7," zei Heinz. Meer dan 5 uur in 5 vluchten en een leuke overland. Opperbest was de stemming in de auto. Onder invloed van de genoten pinten werden de toekomstige vluchten alsmaar groter. Driehoeken van driehonderd en zelf vijfhonderd kilometer vlogen ons om de oren. Toen we de tunnel van Antwerpen naderden waren we het erover eens dat er vandaag al een driehonderd in had gezeten. Lachend keek Aad Korteland, die voorzin zat, achterom. "Er staat nog maar één vleugel op de aanhanger." " Ja, riep ik, en dadelijk lazert de rest er ook nog vanaf." " Kijk dan zelf man." " Verrek, je hebt gelijk. Wat is er gebeurd, we hebben niets gemerkt. We nemen de eerste afslag na de tunnel, en rijden zo snel mogelijk terug."
Al na enkele minuten op de terugweg ontdekten we een blauw schijnsel in de verte. "Het lijken wel zwaailichten van de politie. Dan zijn ze er toch knap snel bij." Aan de linkerkant van de weg bij een kruispunt zagen we een chaos van zwaailichten en auto's. Daar lag ook onze euforie van die dag. In de berm. Geheel verwoest. Doodstil waren we toen we uitstapten.
"Wij waren gealarmeerd over een vliegtuigongeluk, zei de Gendarme, ik geloof niet dat we verder naar wrakstukken of slachtoffers hoeven te zoeken. Gullie zijt het die de vleugel hebben verloren van die remorque. Er is niet veel meer van over en met maar een vleugel kunt gij niet vliegen." Een waarheid als een koe moesten we erkennen. De gevallen vleugel had dwars over de weg gelegen. Drie auto's waren er overheen gereden. Vanaf de kleppen tot aan de tip was niets meer over van de vleugel. Niet meer te repareren schoot het door onze hoofden. De deuken aan de voorkant van een zware Volvo getuigden van de klap die had plaatsgevonden.
De eigenaren van de beschadigde auto's keken niet bepaald gelukkig toen we afscheid namen. Het proces verbaal was opgemaakt. We zouden er nog wel van horen volgens de Gendarme. "Wat gaat er met de vleugel gebeuren," vroegen zij. "We halen een aanhanger op in Eindhoven en zullen vannacht nog de vleugel opruimen." Heinz en ik hadden dat al besloten. "Niet vergeten straks touwen en een bezem mee te nemen, Heinz."
Het vervolg van het ongeval riep een aantal vragen op. Hoe hoog zal de boete zijn voor het verliezen van de lading? In Nederland was deze bepaald niet mis. Is de kist nog te repareren? Chauffeur Leo was formeel aansprakelijk. De kosten voor het proces zouden wij vliegers voor onze rekening nemen. Wij zouden ook op zoek gaan naar een nieuwe vleugel. Dinsdagmorgen (het was immers Pasen) zou ik als eerste werk de verzekering bellen. In de bedrukte stemming op weg naar huis bleven de discussies beperkt tot die onderwerpen. Geen driehonderd of vijfhonderd kilometers meer.
"Ik was al ongerust," zei Anneke, "waar ben je zo lang gebleven." Een ongeloofwaardig verhaal, maar toen ik terugkwam met de bezem uit de garage begreep ze dat het ernst was.
Heinz en ik gingen voor de derde keer door de tunnel van Antwerpen. Nu op zoek naar restanten.
Later dan gebruikelijk ging ik om halfvijf naar bed. Het was moeilijk slaap te vatten. Steeds weer probeerde ik antwoorden te vinden op de vragen die we in de auto hadden gesteld. Ironisch genoeg bedacht ik dat ik wel kon uitslapen morgen. Er viel immers toch niet te vliegen.
Op Terlet keek directeur Piet Vleesch du Bois eerst snel naar de beschadigde vleugel en toen naar onze vragende ogen. "Niets meer van te maken. Laten we maar gaan kijken in de werkplaats of we de juiste vleugel hebben. Zestien jaar geleden zijn op verzoek van de KNVvL een aantal Ka-7'ens besteld, met daarbij nogal wat reserve onderdelen, waaronder roeren, kleppen en zelfs complete vleugels". Vol verwachting liepen we mee.
Terlet, 28 juni 1979. Rapport PH-314. R.-vleugel n.a. v. wegtransport ongeval total-loss. Reservevleugel van linnen voorzien, aan romp pasgemaakt, vleugel in kleur gespoten. Zweefvliegtuig ingevlogen en in orde bevonden.
De dagvaarding was gekomen. Leo moest op maandagmorgen verschijnen voor het gerecht in Antwerpen. Besloten werd er heen te gaan, om mogelijk het verloop te kunnen beïnvloeden. Afwachten zou riskant zijn. Je kunt nooit weten. Een vrouwelijke rechter behandelde de zaak. "Zo, u bent mijnheer Nagelkerke. Helemaal uit Nederland gekomen op dit vroege uur?" "Jawel," zei Leo aarzelend (moest hij nu mevrouw, madame of edelachtbare zeggen.) Hij koos voor mevrouw. "Het betreft hier een ongeval met een verloren vleugel." stelde zij vast, bladerend door de papieren. "Is alles met de schade-uitkering aan de betrokken eigenaren van de voertuigen geregeld?" "Alle schade is betaald." (Is het mevrouw, madame of edelachtbare?) "Mevrouw." "En het vliegtuig, is dat ook in orde gekomen?" vroeg zij opkijkend naar Leo vol belangstelling en zonder een blik van ernst of boosheid. "Het vliegtuig vliegt weer, met een nieuwe vleugel." Zoekend naar het dossier voor de volgende zaak zei de rechter: "Fijn dat het helemaal weer in orde is gekomen. Ik dank u voor uwen komst en wens u een goede reis terug naar Nederland."
Vol verbazing over de snelle en plezierige afloop, verliet Leo opgelucht en geen franc armer na drie kwartier het land van de onbegrensde mogelijkheden.
|
